تقدیم به کسانی که خود، هیچ‌گاه تیتر یک هیچ رسانه‌ای نبوده‌اند
سرویس فرهنگی باریش نیوز، خبرنگاران حتی در روز 17 مرداد که به پاسداشت و تجلیل آنها اختصاص دارند مشغول نوشتن خبر مراسم تجلیل هستند و دغدغه و استرس نوشتن و ارسال خبر را برای رسانه خود را دارند و یا طبق روال روزهای گذشته مشغول نوشتن سخنان مسئولان هستند و ای کاش در این روز کسی بود و می گفت همه دست نگه دارید و قلم هایتان را برای یک روز هم که شده کنار بگذارید؛ چرا که امروز روز شما است و خبر تعطیل است اما انگار نمی شود یا شاید هم نمی خواهند که خبرنگار فقط برای یک لحظه آرام باشد و بدون دغدغه.
در روز خبرنگار وقتی که پای درد و دل و مشکلات این قشر می نشینیم متوجه می شویم که مشکلات آنها از سال‌های گذشته همچنان پا برجاست و متاسفانه تا کنون تغییری در راستای بهبود آن ایجاد نشده است.
پایین بودن حقوق، مشكلات بیمه ای و سخت بودن شرایط كار و نداشتن امنیت شغلی از مهم ترین علت هایی است كه رغبت ورود به این حرفه را كاهش می دهد و همه این مشكلات دست به دست هم داده اند تا بسیاری از خبرنگاران پس از چند سال فعالیت، كم بیاورند و علیرغم میل باطنی خود با قلم خداحافظی كنند.
خبرنگارانی که از درد مردم می نویسند و مشکلات آنها را بازگو می کنند درحالی که خودشان دردها و مشکلات فراوانی دارند. خبرنگاری که خودش بیمه ندارد اما درباره مشکلات بیمه قشرهای مختلف جامعه بارها و بارها می نویسد تا از حقوق مردم دفاع کند اما متاسفانه تا به حال کسی نبوده که از حقوق خبرنگاران دفاع کند و پای درد و دل این قشر دلسوز جامعه بنشیند.
آنها که با قدرت معجزه گر قلم خود و با دریچه روشن نگاهشان، آگاهی و مطلع شدن از وقایع و اتفاقات را به مردم هدیه می‌دهند. آنها که شاید یک روز در تقویم برای گرامی‌داشت شغلشان کم باشد، نامشان خبرنگار است نامی ساده و بی آلایش، اما مملو از مهارت، دانش، تعهد، دقت، صداقت و از همه مهم تر درست نویسی یا همان حقیقت نویسی است.
کسانیکه نگارنده ی اتفاقات تلخ و شیرین سرزمین خود هستند ،کسانی که با شادی مردم خوشحال می شوند و با گریه آنها می گریند، غصه ها و مشکلات مردم را غصه و مشکل خود می دانند و پایمال شدن حق مردم ناراحتشان می کند، گاهی برای بیان حقایق با بی مهری مسئولین روبرو می شوند و درمیانه راه غروشان شکسته می شود ولی بازهم با قدم هایی استوارتر و محکم تر از قبل به فعالیت خود ادامه می دهند چراکه برای آنها جز عشق به کار ، هیچ چیز دیگری معنا ندارد و در این راه عاشقانه و بدون ادعا قدم بر می دارند.
خبرنگاران در واقع چشم و گوش جامعه هستند که دردها و مشکلات شهر و شهروندان را منعکس کرده و از مسئولان مطالبه می کنند، و در این راه نیز گاها مورد بی مهری هایی قرار می گیرند؛ ولی آنها بدون اعتنا و مصمم تر از قبل در این راه گام برداشته و به وظیفه خود با عشق و علاقه قلبی که به این حرفه دارند عمل می کنند.
خبرنگار می نویسد البته نه از خود و برای خود، بلکه از مشکلات مردم و دغدغه های آنها می نویسد، وقایع شیرین و تلخ سرزمین خود را ثبت می کند برای آیندگان و در نهایت با جسارت تمام خود را در میدان پر از استرس و خطر وارد می کند و با شهامت حرف دل مردم را به گوش مسئولین می رساند؛ در واقع باید گفت که مردم از طریق خبرنگاران مشکلات و دغدغه های خود را به گوش مسئولین می رسانند و این خبرنگاران به نوعی ناجی مرم خود هستند.
نباید فراموش کرد که رسانه ها تاثیرگذاری عمیق و سریعی در شکل گیری افکار عمومی دارند و این امر مهم تنها با حضور مثبت و فعال بین مدیران و خبرنگاران عملی می شود. در این میان خبرنگاران نیز برای انجام رسالت سنگین خود نیازمند توجه جدی مسئولان جهت حمایت و تامین امنیت و آرامش خود هستند.
سخن آخر اینکه، خبرنگاران تنها در یك روز از سال و آن هم در روز خبرنگار، دیده می شوند اما در همین روز هم انگار شنونده ای برای حل مشكلات آنها نیست! حال در این میان سوالاتی که در ذهن بسیاری از خبرنگاران سرزمینم شکل می گیرد این است که بلاخره چه کسی پای درد و دل آنها می نشیند؟ چه کسی می خواهد مشکلات این قشر را انعکاس دهد؟ و سوال آخر اینکه چرا کسی از مشکلات و رنج هایی که خبرنگاران در طول فعالیت خود متحمل شده اند سخنی به میان نمی آورد؟!
شیرین شریفی
نظر دهید